Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 18/09/2017
A Constitución de 1978 que contrariamente á súa auréola publicitaria naceu contaxiada de franquismo ata a súa medula, demostrou nos seus 39 anos de vixencia a esterilidade do seu contido, que ademais de ser un obstáculo para o tratamento do cotián, dificultou politicamente a integración do nacionalismo periférico abortando con iso a consumación dunha organización territorial integrada e harmónica.
Limitación que ademais de estar influída polas barreiras do seu propio contexto, estivo favorecida pola total falta de vontade política cara a un pacto federal por parte duns partidos que radicalizados no seu anacrónico estatalismo, seguen auspiciando desde entón un exacerbado nacionalismo de signo españolista, que por excluínte, fai imposible conseguir o que en boa lóxica debese ser compatible.
Ganduxando a actualidade co tempo histórico de redacción da denominada Carta Magna, dicir, que os directos herdeiros da liña ideolóxica do franquismo, chámese Alianza Popular, conxuntamente con destacados membros do estamento militar daquel réxime, polo seu especial control do poder, influíron activamente para excluír do seu texto as aspiracións do nacionalismo periférico en todo o relativo ao recoñecemento da realidade plurinacional de España.
Pois en todo momento do figurado proceso constituínte, o seu obxectivo foi impedir que aspectos como a configuración federal do Estado ou o establecemento do dereito á autodeterminación figurasen na mesma como dereitos recoñecidos, para evitar en definitiva que enfoques federalistas impuxésense ás posicións unitarias que eles defendían, onde a «indisoluble unidade da Nación española» era quen marcaba a pauta.
É por iso que nesa tesitura, sexa imposible que a través da utilización do “conduto regrado”, o nacionalismo periférico poida constituírse en realidade política xenuína, e esencialmente, porque o que nos meteron na cabeza na época do Movemento Nacional acabou sendo admitido e enaltecido pola propia Constitución, institucionalizando con iso o ideario do nacionalismo centralizador, coa exclusiva finalidade de asegurar a indisoluble unidade da nación española e abortar así toda aspiración á realización de referendos cuxo resultado puxese en cuestión o seu pintoresco concepto da integridade nacional.
Todo un expoñente de rexurdimento do patriotismo máis castizo, co seu tic específico de autoritarismo engadido, que polas súas reaccionarias connotacións co facer político de tempos pretéritos vén de expresar a súa negativa para entender que un sistemas democrático efectivo e real constrúese, esencialmente, sobre a base da diversidade e pluralismo social.
A actual Constitución evidencia notorios baleiros xurídicos e marcado desfasamento, ao ser confeccionada no inestable marco da transición, e por tanto, o seu contido resulta incoherente coa complexa realidade política que agora soporta o país, o que fai que resulte inservible para afrontar eficazmente os desafíos sociais e de emancipación democrática dos tempos que corren.
Sendo pertinente en consecuencia, instituír un movemento constituínte democrático-popular en vía a redactar unha nova Norma Fundamental de carácter integrador e oposta a meros retoques da existente; coa que poder satisfacer racionalmente os intereses da maioría e onde a definición da estrutura do Estado en termos de articulación territorial debese ser un dos asuntos capitais do seu articulado, pois caso contrario a prórroga da actual encrucillada está servida facendo que social e politicamente a exasperación e a diverxencia sostéñanse no seu crecente ascenso.
A obsoleta Lei de Leis que a pesar da dilatada temporalidade da súa vixencia os seus acérrimos defensores empéñanse en manter invariable, só foi votada por quen hoxe superan os 56 anos, é dicir, que ao redor de 22 millóns de cidadáns que actualmente poden votar non puideron facelo en 1978 cando tivo lugar o referendo constitucional; e tal desfasamento reforza argumentalmente a celebración sen demora dese proceso constituínte de reconducción e adecuación á realidade social, política e territorial da nova realidade do país entendido en concepto extensivo.
Cando España xa non cabe na súa Constitución, sobra dicir que a revisión integral da mesma é un todo ineludible, especialmente cando a vixente mostrouse incapaz de frear o seu baleirado, de poñer límite á súa gradual substitución por un invasivo neoliberalismo que ademais de facerlle perder a súa dimensión provisoria, fulminou o contido dos seus aspectos máis garantista sobre dereitos sociais e cuxa vulnerabilidade quedou manifestamente demostrada.
Resultado evidente que tanto para configura un novo modelo territorial como para reverter a regresión sufrida, a solución pasa irremediablemente pola instauración dunha nova legalidade democrática.
¿Gustouche esta nova?
Colabora para que sexan moitas mais enviando un SMS coa palabra GC ao 25511
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións). Agradecemos a túa colaboración.
Tonterias las justas, porque si el autor de este articulo se hubiera leido la constitucion del 31 se daria cuenta que la del 78 es casi una copia suya, con las mejoras añadidas de que en la del 31 no estaban garantizada la oficialidad de ninguna lengua distinta del español. Ademas parte con la ventaja de que la constitucion del 78 fue refrendada en las urnas por el pueblo, ¿alguien me sabe decir cuando paso por las urnas la del 31?. La constitucion del 31 fue hecha por la clase politica exclusivamente sin contar con el pueblo y la del 78 supuso la etapa de mayor progreso, bienestar y paz del pueblo español y en su elaboracion participaron desde las cenizas de la Dictadura hasta el comunismo mas rancio, pasando por el resto de ideologias. lo que pasa es que algunos quieren una constitucion que guste solo a ellos.
Por Nexus 6.0: Nostrus, me gusta que sigas la línea franquista, pués las autonomías fueron una concesión para calmar a las regiones periféricas. Te equivocas en un dato fundamental: en 1978 ya llevábamos 40 años de paz!!! No te avergüences de ser fascista. Los comunistas y socialistas se bajaron las calzas para pisar moqueta bajo dominio de los intereses franquistas reconvertidos a demócratas. El espíritu es el fascista, maquillado, para que el lumpen proletario calle y otorgue. Lo dicho, un orgullo ser fascista. Tu y yo lo sabemos, aunque tu no te atreves a salir del armario.
Manifestación a favor da independencia en Cataluña
© GC 2024 | Galicia Confidencial | RSS | Legal | Política de cookies | O Proxecto | Sustentabilidade | Preguntas | Achegas | Publicidade | Autopromo | Co apoio de dinahosting