Teño moi claro que na “sabana” política española, non é exactamente o mesmo ser listo que ser intelixente. Ás veces danse situacións nas que Kafka estaría mergullado placidamente, e nas que os que tiñan que exemplificar as condutas sociais, moran na escuridade dos mediocres. As luces dos candís non alcanzan para ver as habitacións das pousadas do camiño, nas que a roña e a podremia, asolagan ao seu morador circunstancial.  Se o encargado da pousada, esquece que para ter clientela, as condicións de salubridade deben impedir a existencia de “axentes patóxenos” que poñan en riscos calquera inspección sanitaria, dito encargado ten moitas posibilidades de que o negocio nunca chegue a ser o que el pretendía que fose…

Claro que, se por riba a rival da pousada da mesma cadea, xoga de xeito sibilino as súas cartas, e manexa os tempos de forma axeitada, pode ocorrer que todo o que tapou debaixo da súa alfombra, tras anos e anos de po, non a incapacite para aspirar a dirixir a cadea, apoiada pola ranciada máis especulativa.
O máis intelixente sería, que os favores do pasado, non viciaran as posibilidades do actual encargado de vencer en boa lide. Mais a dependencia vital, de aqueles que viron a xogada máis clara nos tempos de zozobra, pode dar lugar a que a roña que provocaron, invada como termes os piares sobre os que se asenta o negocio. Ou fumigamos, ou pechamos; ou limpamos, ou nos retiramos. Os fontaneiros saben de sobra, que todo aquel obxecto que obstrúe o natura devir das augas polos  canos, non fai máis que crear problemas, aumentar os custes, e desviar atencións por perda de tempo, sobre a xestión da pousada.

A solución, que en ocasións soe ser a máis fácil,  pode residir na posibilidade de que en calquera dos próximos “anos Marianos”, as laranxas de Valencia teñan novos colleiteiros, para que non teñamos que sufrir un concepto un tanto distorsionado do que é a Esperanza…

Ou non?

Rafael Cuiña