O realmente relevante da disertación, foi escoitar ao estadista máis influínte de occidente, falar da necesidade de rematar co “circo político”, no que tanto Demócratas como Republicanos están sumindo á aínda primeira potencia mundial, poñendo paus nas rodas dos necesarios acordos en materia fiscal e laboral, que afasten aos Estados Unidos dunha recesión que afectaría de xeito decisivo á economía mundial, e como consecuencia posteriormente ,en particular á xa moi castigada europea.

O presunto “circo” do que falaba Obama, e deses de tres pistas, no que seguramente nunha delas estean a actuar os nosos políticos patrios, nos que as actuacións a gozar no espectáculo, van camiño de facerse coas bancadas baleiras de xente. No conxunto do Estado, o acordo entre os grandes tótems do centro reformista e a teórica socialdemocracia, para a reforma constitucional, -que comparto no fondo, aínda que non na forma-, debe ser o vieiro polo que nos próximos anos transcorra o devir da política española, tan próxima nas súas formas a provocar o cansazo da cidadanía, ante a inutilidade de uns, e a falla de alternativas de outros.

Galicia é a primeira comunidade que establece un teito de gasto por lei, buscando a lóxica na xestión do control dos gastos, en función dos ingresos. Esta política, non é máis que a inversión nun futuro, no que os intereses da débeda poden chegar a ser inasumibles, se non se toman as medidas necesarias. Destacados politólogos falan estes días das teses do premio Nobel Paul Krugman, -un dos poucos que dende a diagnose económica predixo este caos-, sobre a necesidade de incrementar a débeda a corto prazo, porque o problema é a ausencia de demanda. Claro que ao que se refire o insigne economista é a necesaria acción da economía americana, na que aínda hai marxe para o endebedamento, e non para a española, na que xa non existe esa posibilidade. Significativo é o apoio dende a súa columna do New York Times, do premio Nobel, afirmando que non pensaba que Obama estivese disposto a chegar tan lonxe.

Veñen tempos duros necesitados de líderes dispostos a tomar medidas nada populares. Dise grado de responsabilidade dependerá, que aos nosos fillos lle quede algunha posibilidade, da que nós, coa nosa inconsciencia, cada día os afastamos máis.

Ou non?

Rafael Cuiña