Era a miña terceira visita. Anteriormente acudira no 2008 e no 2015. Pasaran case 10 anos. O peche do espacio aéreo, inactividade das tarxetas de crédito, ou que Rusia non se respeta dereitos son advertencias interesadas. Para entrar en Rusia só piden un visado, puidendo entrar por moitas das súas cidades. Cambiar euros por rublos, adquirir unha tarxeta móvil ou sacarte un seguro médico online é doado. A barreira lingüística paliase cun traductor google. O que sí vai supoñer un choque é observar a cultura popular aínda intacta, ao contrario de como decorre aquí.
En materia de infraestructuras, as melloras eran visibles. O Aeroporto Kurchatov fora ampliado, o tren seguía funcionando con suma puntualidade mellorando o confort dos coches cama. O que máis me sorprendeu foi o alto volumen de tráfico nas estradas e vías de tren. Unha economía en auxe a pesar das sancións. Supoño que a gasolina, o gas e electricidade 4 veces máis barata ten moito que ver. En Kazán, sorprendeume o gusto pola arquitectura urbanística. Notábase o poderío económico da República do Tatarstán. Precisamente o submarino atómico que visitou Cuba leva o nome desta cidade.

Neste texto defendo a idea segundo a cal o proxecto GAMA promovido por GREENFIBER (ALTRI e GREENALIA) na Vacariza (Palas de Rei) 1, está a provocar cada vez máis a conversión de máis persoas ao ecoloxismo e polo tanto podemos considerar que ela é unha fábrica de ecoloxistas. Estes ecoloxistas poden ser cualificados como ecoloxistas populares, na terminoloxía do economista Joan Martínez Alier (1992), quen afirmou xa hai bastante tempo que as loitas sociais polos recursos naturais e ambientais presentan conflitos entre ecoloxía e economía nos cales se manifestan intereses, percepcións, discursos, prácticas sociais, enganos, divisións sociais, rebelións e resistencias como a que estamos a vivir nas comunidades da conca do río Ulla, afectadas por esta macrocelulosa. O proxecto GAMA está a provocar unha crise de consciencia en diversos subgrupos sociais, facendo que moitas persoas se convertan ao ecoloxismo popular, adoptando diversas formas e expresións simbólicas, non sen defectos, virtudes e contradicións.
O ecoloxismo das comarcas do Ulla é un novo ecoloxismo popular de clases medias, nunha alianza entre camadas, rurais, rurbanas e urbanas, a prol da defensa do medio ambiente e do patrimonio natural e cultural como sinais da súa identidade colectiva. A súa é unha loita emocional, afectiva e sentimental, pero tamén racional e científica pola defensa da súa terra e os seus recursos, e pola construción dunha modernidade alternativa, unha vida e un futuro dignos, e unha redistribución máis xusta da riqueza. O ecoloxismo popular anti-ALTRI, e tamén o patrimonialismo, está organizado como un movemento social activista que cuestiona a desigualdade enorme e inxusta entre a macroempresa ALTRI e os pequenos e medios propietarios e empresarios das comunidades afectadas. A linguaxe destes ecoloxistas populares vai máis alén da antiga ecoloxía da pobreza e da supervivencia de antano (ex. as mulleres CHIPKO da India defenderon as súas árbores das celulosas), para asumir unha nova linguaxe científica que mostra a grande mudanza das nosas sociedades. Ao mesmo tempo interpretan coa racionalidade científica popularizada un proxecto que incumpre 8 directivas da Unión Europea e que presentou unha solicitude de AAI (autorización de impacto ambiental) e de EIA (estudo de impacto ambiental) inconsistente e pseudocientífica (cf. Pereiro, 2024a; 2024b).

Olalla Castro
1-Baremo igual que nas públicas A distribución e asignación das prazas nas "concertadas" deberían seguir os mesmos criterios de baremación que nas escolas públicas. Resulta inxusto que existan diferenzas na forma de asignar estas prazas, xa que todas as familias deberían ter as mesmas oportunidades, independentemente do centro que escollan.

Quirino Mendoza (1862-1957) é o compositor da versión máis famosa do corrido mexicano «La cucaracha». Todos lembramos que «ya no puede caminar…». Aínda que iso só ocorre no inverno, período no que as cascudas permanecen en hibernación agardando a subida das temperaturas que se inicia na primavera. Entón brotan como as margaridas que tanto embelecen a estación do amor: «Que por mayo era, por mayo, / cuando hace la calor, / cuando los trigos encañan / y están los campos en flor…». En maio, os campos están en flor mentres as beirarrúas e o interior das casas de certos barrios de Vigo inféstanse destes repelentes insectos propagadores de diversas enfermidades infecciosas (dende a hepatite ao tifo, pasando polo cólera ou a peste).
Antonio de Cominges (1897-1987) foi un relevante arquitecto vigués. Xunto con Antonio Palacios e Manuel Gómez Román é un dos máximos representantes da «Arquitectura Rexionalista Galega». Na súa cidade natal deseñou, entre outras destacadas construcións, o Instituto Santa Irene, o Templo do Carme ou os Almacéns Alfredo Romero.

Adela Figueroa Panisse. Vogal de Mobilidade e transportes de ADEGA. Presidenta de ADEGA-Lugo
Galiza já está industrializada. Tem uma industria leiteira que é ponteira dentro do estado espanhol. Com 3.001.683 de Tm representa mais do 41% do total de Espanha. Uma industria madeireira que extrai de Galiza toda uma riqueza sem comparanza, Em Galiza realizam-se a metade das cortas de toda Espanha. Representa o 43% da produção espanhola em madeira asserrada e o 33% da madeira de tabuleiro e ainda o 35% da pasta de papel. As industrias do turismo, nomeadamente ligadas ao caminho de Santiago representam uma industria que dá muito beneficio e bem repartido. Os médios de Comunicação e alguns sindicatos somente chamam industria à que tem grandes maquinarias, que move toneladas de terras, que consome água a eito e que gera alguns postos de trabalho que normalmente estão subsidiados. ELNOSA e Celulosa na ria de Pontevedra destruiu milheiros de postos de trabalho de mulheres mariscadoras e outros dependentes do marisqueio a custo de criar uns poucos trabalhos de secretárias na fábrica de celulosas. Postos de trabalho subsidiados e que polo tanto custam a todos os que temos a nacionalidade espanhola muitos euros dos nossos impostos. A Empresa ALCOA recebeu o ano passado 18 milhões de euros, a mais alta das ajudas do estado, para seguir funcionando. Gostaria eu saber quantos pequenos empresários recebem subsídios para ajudas ao pagamento de hipotecas, eletricidade, gas etc. Ainda eu pergunto, quanto nos custa cada posto de trabalho destas industrias multinacionais que pertencem a nenhum país que tributam em Madrid ou não se sabe onde mas que cá deixam lixo sem recolher e destruição ambiental irreversível. Como a balsa de lodos de ALCOA ou como as pedreiras abandonadas do Courel, ou o desastre ambiental que provoca a celulosa da Ria de Pontevedra ou a de Vigo aganada de lixo e afogada de formigão num incessante roubo de espaço ao mar.