E claro, cando un reflexiona, sen moito esforzo,  décatase de que hai algúns galegos que pensan que o conxunto dos mortais vive, ou vivimos todos  na lúa. Que os problemas máis graves que temos están camiño de solventarse; que temos resolto o problema  do paro e a despoboación do rural e que á provincia coas novas fábricas que axiña virán espéralle un futuro esplendoroso. 

E todo isto tráeme a mente lembranzas do pasado. Citarei algunhas que foron noticia de moito rango. Cidade do deporte en Bemposta na ía incluído o traslado do campo de fútbol do Couto. Instalación dunha fabrica de coches eléctricos  no Parque Tecnolóxico e no poligono industrial  de  Melón; proxecto de lanzamento de Ourense cara o novo milenio, etc. Todas follas de prensa cheas de boas novas, que nunca chegaron. Promesas e máis  promesas  que traían espranza. Pero o certo é que,  día a día, camiñamos cara un deserto humano onde  a fuga de mozos  condeados á  emigración forzada, que é tanto como a buscarse a vida camiño doutros lares, lastra o noso  futuro.

 

Pois ben, se ahora resulta que a mellor  nova do ano en curso é  que durante unha semana teremos os hoteis cheos  de xente e sairemos na tele a nivel de Estado, pouca cousa podemos esperar do 2016. Co que, cada día que pasa, vexo con máis claridade que, como me dicía un arquitecto amigo: somos, referíndose á provincia  e a Galicia, un lugar que  soamente aspira a ter xente de servizos, cameriros e pouco máis. Somos, un lugar que ten unha clase gobernante sen aspiracións que se conforma con moi pouco; que non aspira a transformar e a potenciar esta terra; que renunciou  a darlle alternativas o mundo rural e ás vilas da provincia. Que non é capaz de presentar proxectos nin de buscar os consensos para plantexar a revitalización dun mundo rico tan amplo como esquecido.  Que vive segura e sabedora de que somos  unha terra chea de boas xentes que  camiñan pola vida  resignadas a ir esmorecendo. Cando, neste tempo de fonda  crise,   tiña que ser o momento de lanzar proxectos de futuro para ir rexenerando unha terra que cada día morre comida polas silvas e o ermo. Por iso digo que hai un galego ou moitos que viven na lúa.