Os cantautores eran, xeralmente, persoas que coa súa guitarra lanzaban ó vento cantigas que tiñan un fondo contido social; cantigas que reivindicaban ós poetas proscritos pola ditadura e traían unha linguaxe nova e moi diferente á  que daquela imperaba. Eran os  trobadores  que anunciaban un tempo novo.   Xente que con moitas inquedanzas sociais e incluso políticas denunciaba e empregaba a música para dar a coñecer ideas e ansias de liberdade.

 

Pois ben, hai uns días galardoaron co nóbel de literatura a un trobador americano. Unha persoa que, como outros trobadores que tiñamos máis perto de nós,  soñaba cun mundo mellor e denunciaba  os males da sociedade onde vivía. Denunciaba a marxinación dos negros; a guerra do Vietnan, etc.  As súas cancións foron traducidas a moitos idiomas e algunhas daquelas  sinxelas melodías foron adaptadas, cambiándolle a letra, cousa moi discutible,  para seren  cantadas incluso nas igrexas. 

 

Mais a decisión de galardoar con este  premio, que sempre foi adicado á literatura,  a  un músico, veu amosar   á necesidade de  ampliar o eido desta distinción recoñecida en todo o mundo.  Con todo  tal  decisión da academia sueca lévame a reflexionar sobre a calidade dos textos e músicas que seica son a base para recoñecer a laboura do Sr. Dylan. Pois, ó meu modesto entender, no mundo e mesmo no noso Estado hai cantautores  con músicas e letras poéticas realmente fermosas que son  fondamente literarios  e poéticos, aínda que  menos coñecidos co mencionado americano supera a calidade do premiado. Con todo a distinción tamén recoñece ós trobadores que lle cantaron á vida e á xente; que escribiron lanzan  músicas e textos fermosos e cheos de sensibilidade  humana, de denuncia social e fondamente  artísticos e de gran calidade.   Citarei dous músicos  moi coñecidos: Serrat, e Aute.  Pero, como dicía Nebrija hai moitos anos: “La lengua y el imperio caminan juntos”  pode que exista certo recoñecemento baseado unicamente na  popularidade e na difusión da obra na lingua inglesa.

 

E este argumento lévame a unha conclusión:  se o premiado  non fora americano e non vendera millóns  de discos sería considerado e proposto para este recoñecido galardón? Posiblemente non.

 

Con todo, o feito de que se ensanche o campo dun premio e se inclúa o texto e a obra musical dentro dos seus obxectivos, paréceme positivo. A palabra expresada nos textos e  a poesía  unida á musica ten moita máis forza que cando camiña soa desligada da arte musical.