E  aburrido de escoitar  verbas que semellan arroutadas e berros  nunha sociedade cada día máis narcotizada, xorda e abnésica; nunha  sociedade que ás veces non distingue o grao da palla,  vou  polo Paseo cara a Alameda. E ó lonxe  chega ate min unha música agradable, que axiña escoito nidiamente. Está moi ben  interpretada e ten   o volume preciso. Non molesta, máis ben todo o contrario: anima. Polo que achégome a escoitar aquil agasallo musical. Soa o valse da suite número dous de Dimitri Shostakovich. E está  interpretado por tres músicos que o fan con suma delicadeza e dozura. Unha muller toca a Balalaika, un señor o acordeón e un mozo  un  baixo que semella da familia do primeiro instrumento. Non sei de onde son, mais  parece que poden ser persoas de paises do leste ou cecais de Rusia.  Sigo escoitando, e sona outro valse, desta vez  Sestraus e despois outras músicas do mundo clásico que enchen de humanidade esta fermosa rúa.

 

E, nese anaco de tempo  no que estou a escoitar, véñenme ó maxín  cantidade de cousas, maiormente ledas e fermosas. E fago a  comparanza desta música con outras que inundan as ondas  e  case atosigan  as nosas vidas. Músicas   atrapadas polo mundo comercial e a  vulgaridade: Músicas   que ignoran que a creación musical  é, por riba de todo, un arte. Sigo escoitando  e matino no modelo de vida que temos e que   na maioría dos seus aspectos, abandonou o concepto da beleza musical para instalarse noutros parámetros baseados exclusivamente e sobor de todo en  chamar a atención e no  poder do decibelio festivo. 

 

Voume cara a Alameda deixando atrás as musicas e os músicos do paseo, e  asáltame o  concepto que temos do  exito e o da calidade musical. Pois entendo que os dous teñen  que ir parellos. Logo penso en cantidade de grupos de dudosa calidade, que viven do éxito e gozan de loas por parte de moita xente, mentres unha música xenial e uns excelentes interpretes tocan na rúa para gañar uns euros. Tocan á intemperie sen máis premio co da vontade dos cidadáns que pasan  e achegan unha moeda á caixa que sempre está nun lugar visible.

Mais, como na nosa sociedade todo camiña de présa,  case ninguen se decata de que esta  vida, ás veces,  é moi inxusta pois premia o vulgar e marxina  e despreza  a calidade.

 

En fin,  collo o bus, e xa dentro, abórdanme de novo as conversas  de sempre; sobre o que acontece a cotío. E escoito falar da crise,  da corrupción, dos soldos e as pensións. Nada novo. Pero como camiñamos e andamos sempre a correr presos do reloxo, non temos nin un minuto para pararnos a ver esas pequenas e fermosas cousas que nos ofrece a vida. Desas pequenas, pero grandes actuacións musicais que son como agasallos de balde que pasan por Ourense. E penso: que triste é vivir da vontade facendo arte na rúa. Pero a vida é así de inxusta.