Monedero, ou a esquerda sen luces de posición

Volvo coas miñas teimas. Monedero debería estar no novo Consello de Ministros aínda que non tivese carteira. Con que puxera o chaleco nos actos oficiais a “esquerda dos de abaixo” sentiriase representada nun goberno que precisa de mais forza. Entrou nas nosas vidas con ese aceno de identidade propia, agora toca aceptalo tal e como é. A quen non lle vaian a súas maneiras e ideoloxía que aprenda das ensinanzas que nos deixou o Raxoi “ debemos de respetar los usos y costumbres de los demas”. Paréceme que en pouco tempo, o seu xeito de ser e de estar na política é un contributo tribal pero cunha pegada que deixará pouso . Polo menos no meu subconsciente xa ten un lugar con dereitos adquiridos.

Espazos políticos

No último artigo remataba dicindo que dificilmente os atallos servirán para chegar a onde se di que se quere chegar e que a moción de censura había que entendela en clave dunha perspectiva electoral e non de cambio real. Despois de coñecer a estrutura do novo Consello de ministros do Goberno Español e do nomeamento dos titulares por parte do Presidente Sánchez, non teño dúbidas diso. O goberno monocolor e os 84 votos de apoio no parlamento, cos que conta de partida o PSOE, mostran que o camiño que se pretende percorrer é unha falacia.

Falar sen medo

A maioría vivimos un presente ben fodido, pola nosa situación persoal, pola das nosas familias ou pola da xente coa que convivimos. E, por moito optimismo co que enfrontemos o futuro, este cada vez péchanos máis as súas portas. É verdade que recibimos animo cada dúas por tres e o grande paradoxo que nos ofrece a política actual é un discurso ou relato no que os problemas reais son transformados en oportunidades. Filosofia barata ou prédica, no mellor dos casos.

Até sempre!

Chega o tempo marzal con datas de moitas lembranzas. O patriarcado ten unha cita co espello e coa historia. Non teño dúbidas de que o mundo seguirá sendo de mulleres e homes, mais axiña precisa de empuxe para facer mudanzas. A folga do día 8 é unha ferramenta necesaria para mover moito do que segue “atado e ben atado”.

Raxoi non é parvo

Alá polo 6 de setembro do ano pasado escribín o artigo de opinión titulado “O que se está cocendo no pote” e nel dixen que “… o presidente do goberno español será do PP porque coas súas manobras tácticas pechou posibilidades a calquera outra alternativa, cun canto á unidade formulada unha vez mais, sobre a soberanía española única e indivisible…”. O PSOE, atrapado entre os debates internos e o medo que lle producían os riscos e esixencias dos socios de conveniencia, terían imposible a suma de 176. Raxoi de novo recuncando no goberno e os demais tirando os trastos entre si.

A sorte non está botada

Supoño que tod@s aprenderemos algo co proceso catalán. As interpretacións son todas posibles -aínda que non sexan cribles-, mentres que as transformacións son sempre cribles -aínda que todas elas non sexan posibles nalgun tempo-.

E agora que?

Comezarei por non agacharme, teño posición e alineamento a prol do soberanismo catalán. Estou canso das rodas de muíño do unionismo. O Estado Español na súa configuración ten tras de si unha historia que non debemos descoñecer. Hai quen di que os nacionalismos implican un atraso e unha semente de conflitos. Que casualidade que esta interpretación nunca foi aplicada ao nacionalismo español. Tantas veces negan o españolismo como concepto no debate político, como tantas outras queda acreditado na praxe daqueles que o negan.

Das tácticas e estratexias

Como disque as ideas nin as análises son obxecto de perseguición no estado de dereito, vou tentar expresar algunhas das miñas enmendas ao pensamento maioritario. Calquera proceso merece ser estudado a fin de comprender as súas causas, o seu desenvolvemento e o seu culme. O catalán non está finiquitado, mais ten dimensións que xa podemos abordar e medir para aprender. Vai para lonxe. Na terra queimada alguén ten que sair chamuscado.